Pewnego dnia szli przez miasto ojciec z synem. Ojciec ciągnął za sobą osła. Ludzie zaczęli szemrać: "Spójrzcie, jaki głupiec! Ma osła, a obaj idą pieszo!". Wówczas ojciec posadził na ośle syna i ruszyli dalej. Wtedy ludzie zaczęli mówić do siebie: "Spójrzcie jaki głupiec! Młodego chłopaka posadził na osła, a on - starzec idzie pieszo sam". Tak więc ojciec zdjął syna, a sam wsiadł na osła. Reakcja ludzi była natychmiastowa: "Jaki okropny ojciec! Biednemu synowi każe iść, a sam siedzi na ośle".
Ojcu nic nie pozostało, jak wziąć syna do siebie. Jada tak razem na ośle, a ludzie na to: "Co za zwyrodnialcy! Biednego osła męczą!"
Ojcu nic nie pozostało, jak wziąć syna do siebie. Jada tak razem na ośle, a ludzie na to: "Co za zwyrodnialcy! Biednego osła męczą!"
Nasze życie na błędach rysowane
miłością, uczuciem przeplatane.
Jestem małą iskierką, która wypala się
uczucie me zanika gdzieś w tle
Popełniam błędy i naprawiam je
gdy dotknę dna, odbije się.
Gdy sił zabraknie przyjaciel wyciągnie mnie.
Zasypie mnie kwiatami miłymi słowami
To prawdziwa przyjaźń między nami.
miłością, uczuciem przeplatane.
Jestem małą iskierką, która wypala się
uczucie me zanika gdzieś w tle
Popełniam błędy i naprawiam je
gdy dotknę dna, odbije się.
Gdy sił zabraknie przyjaciel wyciągnie mnie.
Zasypie mnie kwiatami miłymi słowami
To prawdziwa przyjaźń między nami.
Nasze życie jest jak uciekający pociąg,
zawsze się gdzieś śpieszy
i zawsze jest gdzieś spóźnione.
Czasem mija małe stacyjki, te najpiękniejsze,
nie dostrzega drobnych rzeczy
które sprawiają, że nasze życie jest takie piękne.
Czasem na dużych stacjach oglądamy przez szybę tłok
ludzi, którzy przychodzą i odchodzą.
Łzy z powodu rozstań
i uśmiechy przy powrotach.
Na różnych stacjach splatają się nasze tory życia.
Czasem mocno plączą się by istnieć w jedności
i już do końca zostać razem,
a czasem niestety nadchodzi rozdroże.
Piękne pociągi naszych dążeń i marzeń,
naszej wiary i nadziei.
Sprawmy by w naszych rękach zawsze
były zwrotnice naszego losu.
Byśmy sami naszymi dążeniami otaczali się ciepłem
i uczuciem i nigdy nie czuli,
że stoimy samotni na jakiejś stacyjce.
zawsze się gdzieś śpieszy
i zawsze jest gdzieś spóźnione.
Czasem mija małe stacyjki, te najpiękniejsze,
nie dostrzega drobnych rzeczy
które sprawiają, że nasze życie jest takie piękne.
Czasem na dużych stacjach oglądamy przez szybę tłok
ludzi, którzy przychodzą i odchodzą.
Łzy z powodu rozstań
i uśmiechy przy powrotach.
Na różnych stacjach splatają się nasze tory życia.
Czasem mocno plączą się by istnieć w jedności
i już do końca zostać razem,
a czasem niestety nadchodzi rozdroże.
Piękne pociągi naszych dążeń i marzeń,
naszej wiary i nadziei.
Sprawmy by w naszych rękach zawsze
były zwrotnice naszego losu.
Byśmy sami naszymi dążeniami otaczali się ciepłem
i uczuciem i nigdy nie czuli,
że stoimy samotni na jakiejś stacyjce.
